De afgelopen vijf jaar vormden Ron Kooren en Simone Fredriksz het college van bestuur van Albeda. De laatste twee jaar deden ze dat als hecht duo; met toewijding en visie. In september 2025 draagt Ron na 10 jaar officieel het voorzitterschap over aan Simone, die daarmee het stokje overneemt. Ron neemt echter geen afscheid van Albeda. Hij blijft betrokken en zal zich richten op een aantal externe, strategische dossiers. Een mooi moment dus voor een gesprek met beide bestuurders. Tijd voor reflectie, vooruitkijken én een persoonlijke noot bij deze bijzondere overgang.
1. Waar zijn jullie het meeste trots op in de tijd dat jullie bij Albeda werken?
"Een moment dat me ontzettend trots maakte, staat me nog helder voor de geest," vertelt Ron. "Ik mocht een student begeleiden die tot drie keer toe was uitgevallen. Maar bij de vierde poging haalde ze haar diploma – en ik denk dat ik zelden zó blij ben geweest om iemand dat moment te zien bereiken. Inmiddels werkt ze bij ons als facilitair medewerker. Een enorm talentvolle vrouw."
"Eigenlijk voel ik elke dag trots als ik bij Albeda binnenkom”, voegt Simone toe. “Het begint al bij onze collega’s van facilitair en beveiliging, die iedereen op iedere locatie gastvrij ontvangen en klaarstaan voor medewerkers en studenten. Onze docenten begeleiden met hart en ziel studenten richting hun diploma. En uiteraard onze studenten zelf? Met hun talenten en uitdagingen. Ze bouwen hier stap voor stap aan hun toekomst. We zien ze later terug als vakkundige, sociale professionals. Dáárom ben ik zo trots op het mbo - en op Albeda."
2. Welke beslissing was achteraf gezien het spannendst om te nemen - en hoe liep dat af?Beiden zijn het er over eens: de coronapandemie was zonder twijfel de meest spannende en ingrijpende periode, waarin moeilijke beslissingen moesten worden genomen. "De overstap naar hybride onderwijs en het managen van de crisis waren ongekend voor ons, voor medewerkers én voor studenten," vertelt Ron. "Van de ene op de andere dag moesten we omschakelen. Medewerkers werkten opeens thuis, studenten verdwenen uit de gebouwen - plekken die normaal gesproken juist bruisen van leven en energie. De leegte was confronterend."
Simone knikt en vult aan: "Wat mij in die tijd vooral bezighield, was het welzijn van onze studenten en collega’s. Niemand wist precies hoe ingrijpend de maatregelen zouden zijn, of wat het effect zou zijn op de lange termijn. En het werd pijnlijk duidelijk: niet iedereen heeft thuis een rustige werkplek, een stabiele internetverbinding of als student een eigen laptop. Die ongelijkheid zagen we ineens nog scherper."
Ze kijken met trots terug op de veerkracht van de organisatie. "Juist in die moeilijke tijd hebben we laten zien dat we er echt voor elkaar zijn," zegt Ron. "We bleven aandacht houden voor wie het moeilijk had. En samen hebben we van een lastige, onzekere periode iets waardevols gemaakt. Dat is iets wat ik nooit zal vergeten."
3. Waar staat het mbo over 10 jaar, denken jullie - en welke rol speelt onze school daarin?
"Over tien jaar is het mbo nog steeds Mega Belangrijk Onderwijs," zegt Ron met een glimlach, verwijzend naar de afkorting die hij met trots gebruikt. "We mogen met z’n allen ontzettend trots zijn op het onderwijssysteem dat we in Nederland hebben opgebouwd. Natuurlijk zijn er altijd dingen die beter kunnen, maar we doen ook heel veel goed – zeker binnen het mbo." Als voorzitter van Albeda heeft Ron de maatschappelijke rol van de school in de stad en regio altijd als cruciaal ervaren. "Onze kracht zit in onze aanwezigheid op zoveel plekken. We zijn zichtbaar, betrokken en doen wat werkt. We leiden jongeren en volwassenen op voor beroepen die ertoe doen. Van zorg en techniek tot hospitality en handhaving: zonder het mbo staat Nederland stil."
Simone beaamt dat volmondig: "In de stad en de regio zijn we een sleutelspeler. En ik verwacht dat die rol de komende tien jaar alleen maar groter wordt. De vraag naar goed opgeleide vakmensen groeit enorm. Onze regio – de Randstad en specifiek Rijnmond – is het economische hart van Nederland. Hier gebeurt het. En wij zijn degenen die jonge mensen helpen om daar actief aan bij te dragen."
Ze besluit vastberaden: "Over tien jaar zetten we nog steeds de toon. Niet alleen als opleider, maar als aanjager van kansen, groei en ontwikkeling in de regio. Het mbo is niet alleen belangrijk - het is onmisbaar."
4. Ron, wat ga je het meest missen als je straks stopt als bestuurder van Albeda?
"Het mogen besturen van een onderwijsinstelling als Albeda is een groot voorrecht," zegt Ron met oprechte dankbaarheid. "Het is een unieke verantwoordelijkheid, maar vooral een eer om te mogen bijdragen aan de ontwikkeling van duizenden jonge mensen én de professionals die hen begeleiden. Je staat midden in de samenleving, in het hart van de stad, en je mag elke dag werken aan iets wat echt betekenis heeft."
Toch komt aan elke fase een einde - en dat mag ook iets moois zijn. "Het moment is daar om het stokje over te dragen. Dat voelt goed. Er staat een sterk team, de koers is helder en Simone neemt het voorzitterschap met overtuiging over."
Hoewel Ron binnen Albeda betrokken blijft bij enkele strategische projecten, realiseert hij zich ook wat hij straks zal missen: "Wat ik ongetwijfeld ga missen, is het dagelijkse contact met collega’s, met docenten en vooral met studenten. Die brengen zoveel leven en energie in onze gebouwen. Studenten kunnen in drie minuten tijd van totaal relaxed naar briljant gaan – en weer terug. Dat contrast, die dynamiek, dat is het mooiste wat er is." Hij glimlacht: “Het zijn die onverwachte gesprekken in de gang, die scherpe vragen tijdens een bijeenkomst of gewoon de levendigheid in de kantine - dát maakt het werken bij Albeda zo bijzonder. Die energie blijf ik voor altijd vasthouden.”
Simone voegt toe: "Ron betekent ontzettend veel voor Albeda. Niet alleen met zijn strategisch inzicht, ondernemerschap en daadkracht, maar vooral ook als mens. Het is een voorrecht om met hem samen te werken. Hij brengt energie, humor en oprechte betrokkenheid bij studenten – elke dag opnieuw."
“Ik ga hem zeker missen, en ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben. Ook collega’s en studenten zullen zijn afwezigheid voelen. Zijn vermogen om complexe kwesties helder te maken, maar ook zijn aanstekelijke enthousiasme en zijn drive om het elke dag een beetje beter te doen voor Albeda én voor de stad Rotterdam – dat laat een blijvende indruk achter. Daar ben ik Ron enorm dankbaar voor.”