Daarom werk ik als docent
Christina Soares maakte de overstap van de zorg naar het onderwijs. Als docent bij Albeda Zorgcollege geniet ze van de ontwikkeling die ze haar studenten ziet doormaken. “Mijn studenten zijn vaak doeners; in de schoolbanken moet je ze motiveren en inspireren. Daarom neem ik ze elke les mee op reis. “
Na tien jaar weer een uitdaging
“Van origine ben ik ziekenverzorgster, al vanaf mijn negentiende. Mijn opleiding heb ik hier op Albeda gevolgd. Na tien jaar in de zorg was ik weer toe aan een uitdaging. Ik was al een beetje aan het zoeken toen ik gebeld werd door mijn oude docent: of ik een gastles wilde geven over mijn ervaring in de zorg. Dat vond ik hartstikke leuk om te doen. Kort daarna zocht Albeda nieuwe docenten; ze wilden graag meer mensen uit de praktijk voor de klas. Voor mij was het altijd wel een droom om docent te worden, maar ik had nooit verwacht dat het zo snel op mijn pad zou komen.”
Elke les een reis
“Momenteel geef ik les op de opleiding Verzorging Individuele Gezondheidszorg. Ik leid studenten op om te werken in een verpleeg- of verzorgingshuis. Ik leer ze bijvoorbeeld over ziektebeelden en sociale vaardigheden. Wat is CVA, of dementie? Hoe ga je daarmee om? Hoe benader je iemand? Mijn studenten zijn vaak doeners, op stage gaat het goed maar in de schoolbanken moet je ze wel motiveren en inspireren. Daarom neem ik ze elke les mee op reis. Als het thema ‘gezond eten’ is, vraag ik ze bij binnenkomst wat ze hebben ontbeten. Zo neem ik ze al mee voordat de les is begonnen. Ik gebruik iets actueels of een filmpje en wissel theorie af met activerende werkvormen. Zo ga ik continu de interactie aan.”
Jou zie ik mijn moeder verzorgen
“Het mooiste van mijn vak? Dat is zien hoe de studenten zich ontwikkelen. De groei die ze doormaken vanaf dat ze binnenkomen tot ze na het derde jaar weer weggaan – daar heb ik aan kunnen bijdragen. Ik had bijvoorbeeld een meisje in de klas, brutaal en opstandig in heel haar doen en laten. Niks was goed. Met haar ben ik het gesprek aangegaan, om te zien wat er schuilt achter die hoge muur. ‘Ik zie ook de mooie kant van jou’, heb ik haar verteld. ‘Ik zie jou wel mijn moeder verzorgen, of mijzelf later.’ Toen zei ze: ‘Weet u dat zeker mevrouw? Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd.’ Ze had zich altijd moeten beschermen, werd gepest, niemand geloofde in haar. Na dat gesprek is ze milder en zachter geworden. Ze heeft een groeispurt gemaakt en heeft eerder dan de rest haar diploma gehaald.”
Ze herkennen zich in mijn verhalen
“Dat vind ik een van de mooie dingen van Albeda: we kijken niet naar de problemen maar naar de oplossingen. Iedere student is uniek, ongeacht afkomst of beperking. Wij vragen: hoe kunnen we zorgen dat jij je lessen kunt volgen en stage kunt doen? Hoe kun jij hier de deur uitgaan met je diploma? Hoe mooi is het dat je daar met je praktijkervaring aan kunt bijdragen. Studenten herkennen zich in mijn verhalen, dan komen er vragen bij hen los en dan gaan ze bloeien. En dan gaat mijn oude zusterhart ook weer kloppen.”